ಮಕ್ಕಳಿರಲವಾ ಕಚೇರಿ ತುಂಬಾ..!
ಪುಟ್ಟಾ ಚಡ್ಡಿ ಮೇಲೆತೋ….. ಮೂಗಿನಿಂದ ಇಳೀತಾ ಇದೆ, ಸ್ವಲ್ಪ ಒರೆಸ್ಕೋಬಾರದಾಂದ ಇದನ್ನೆಲ್ಲ ಹೇಳುವಷ್ಟು ಆ ತಾಯಿಗೆ ಪುರುಸೊತ್ತಾದರೂ ಎಲ್ಲಿಂದ ಹೇಳಿ? ಹೊಸದಾಗಿ ತಲೆಯೆತ್ತುತ್ತಿದ್ದ ಆ ಕಟ್ಟಡದಲ್ಲಿ ಆ ಕೂಲಿ ಹೆಂಗಸಿಗೆ ಅತ್ತಿತ್ತ ನೋಡಲಾಗದಷ್ಟು ಕೆಲಸ. ಪೂರ್ಣಕುಂಭ ಕಲಶ ಹೊತ್ತಷ್ಟೇ ಭಕ್ತಿಯಿಂದ ಬಾಣಲೆಯಲ್ಲಿ ಗಾರೆ, ಇಟ್ಟಿಗೆಗಳನ್ನು ಹೊತ್ತಿದ್ದಳು ಅಮ್ಮ. ಆಕೆಯ ಮಕ್ಕಳೋ, ಅಲ್ಲಿಯೇ ಮರಳು- ಜಲ್ಲಿಗಳಲ್ಲಿ ಆಡುತ್ತಾ, ಅಮ್ಮನಿಗಿಂತ ವೇಗವಾಗಿ ಮನೆ ಕಟ್ಟುವ ಕನಸಿನಲ್ಲಿದ್ದವು. ಅವೇನಾದರೂ ರಚ್ಚೆ ಹಿಡಿದು ಅತ್ತರೆ, ಮೇಸ್ತ್ರಿಯ ಅನುಮತಿ ಕೇಳಿ, ತನ್ನ ಕೆಲಸವನ್ನು ಅರ್ಧಕ್ಕೇ ನಿಲ್ಲಿಸಿ ಅಮ್ಮ ಓಡೋಡಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದಳು… ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ನಾವು ನಡೆದಾಡುವ ಬೀದಿಗಳಲ್ಲಿ ‘ಬೇಬೀಸ್ ಎಟ್ ವರ್ಕ್’ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯು ಜೀವರಥೋತ್ಸವದಂತೆ ಈ ಪರಿ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬೀಳುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತದೆ.
ಮೊನ್ನೆ ಅಮೆರಿಕದ ಎಲಾನ್ ಮಸ್ಕ್ ಅವರ ಭೇರ್ ಹೌಸ್ ಆಫೀಸಿನಲ್ಲಿಯೂ ನಾವು ನೋಡಿದ್ದೂ ಇದರ ಸುಧಾರಿತ ‘ಬೇಬೀಸ್ ಎಟ್ ವರ್ಕ್’ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನೇ. ಆ ಕಚೇರಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಧಾನಿ ಮೋದಿ ಅವರು ಮಸ್ಕ್ ಜತೆ ಗಹನ ಮಾತುಕತೆ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರ ಮಧ್ಯೆ, ಮಸ್ಕ್ ನ ಪುಟಾಣಿ ಮಕ್ಕಳು ಅತ್ತಿತ್ತ ಆಟಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದವು. ತಮ್ಮಷ್ಟಕ್ಕೇ ತರಲೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದವು. ಎಷ್ಟೋ ಸಲ ಟ್ರಂಪ್ ಭಾಷಣ ಮಾಡುವಾಗಲೂ ಅಷ್ಟೇ. ಶ್ವೇತಭವನದಲ್ಲಿ ಮಸ್ಕ್ ಮಕ್ಕಳು ಆಚೀಚೆ ಓಡಾಡುತ್ತ ಗಮನ ಸೆಳೆಯುತ್ತಿ ರುತ್ತವೆ. ಮೂಗಿಗೆ ಬೆರಳು ತೂರಿಸಿಕೊಂಡೋ, ಕಣ್ಣುಜ್ಜಿ ಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಆಕಳಿಸುತ್ತಲೋ ಇರುವ ಅವುಗಳ ಮುಗ್ಧತೆಯೇ ಫೋಟೊ ಜರ್ನಲಿಸ್ಟುಗಳ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಸೆರೆಯಾಗಿದ್ದೂ ಇದೆ.
ಅಮೆರಿಕದಂಥ ಮುಂದುವರಿದ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು, ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ತಮ್ಮ ಪುಟ್ಟಮಕ್ಕಳನ್ನು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕಚೇರಿಗೆ ಕರೆದೊಯ್ಯುತ್ತಾರೆ; ಮೀಟಿಂಗ್ ಮಧ್ಯೆಯೂ ಅವು ಅತ್ತಿತ್ತ ಓಡಾಡುತ್ತಿರು ತ್ತವೆ. ಇದೇನು ಇಂದು ನಿನ್ನೆಯದ್ದೇನಲ್ಲ, ಎರಡು ಮಹಾಯುದ್ಧ, ವಿಯೆಟ್ನಾಂ ಯುದ್ಧಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸಿದ ಕುಟುಂಬಗಳಲ್ಲಿ ತಂದೆ- ತಾಯಿ ಇಬ್ಬರೂ ದುಡಿಯು ವುದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಯಿತು. ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಯಾರು ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಉದ್ಭವಿಸಿ ದಾಗ, ಹೆಚ್ಚಿನ ಮಹಿಳೆಯರು ಅಪರೂಪದ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕಚೇರಿಗೆ ಕರೆತರಲು ಆರಂಭಿಸಿದರು.
ಆದರೆ, ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕರೆತರಬಾರದು ಎನ್ನುವ ಮಡಿವಂತಿಕೆಯನ್ನು ಅಮೆರಿಕ ಸಂಸತ್ತು ಕಟ್ಟುನಿಟ್ಟಾಗಿ ಆಚರಿಸುತ್ತಿತ್ತು; ಸಂಸತ್ತು ಎಂದರೆ ಬಹಳ ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಹಾಗೂ ಗಂಭೀರ ವಿಚಾರ ಸಂವಾದಗೊಳ್ಳುವ ಕೇಂದ್ರ ಎಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕೋ ಏನೋ. ಆದರೆ, 1996ರಲ್ಲಿ ಡೆಮಾಕ್ರಟಿಕ್ ಸಂಸದೆ ಕ್ಯಾರೊಲಿನ್ ಮೆಲೋನಿ ತನ್ನ ಚಿಕ್ಕ ಮಗುವಿನೊಂದಿಗೆ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಸಂಸತ್ತನ್ನು ಪ್ರವೇಶಿಸಿದರು. ಬಳಿಕ, ಸಾಕಷ್ಟು ಮಹಿಳಾ ಸಂಸದರೂ ತಮ್ಮ ಪುಟ್ಟಪುಟ್ಟ ಮಕ್ಕಳೊಂದಿಗೆ ಕಲಾಪಗಳಲ್ಲಿ ಪಾಲ್ಗೊ
ಳ್ಳುವ ಧೈರ್ಯ ತೋರಿದರು. ಇದಕ್ಕೆ ಪುರುಷ ಸಂಸದರೂ ಹೊರತಾಗಲಿಲ್ಲ. “ರಾಜಕೀಯ ಅಥವಾ ಕೆಲಸಕ್ಕಿಂತ ಮಕ್ಕಳು ಮುಖ್ಯ.'” ಎಂಬ ಅಭಿಪ್ರಾಯದ ಅಲೆ ಎದ್ದಾಗ, ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕಚೇರಿಗೆ ಕರೆದೊಯ್ಯುವ ಸಂಬಂಧ ಅಮೆರಿಕ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ನೀತಿಯನ್ನೇ ರೂಪಿಸಬೇಕಾಗಿ ಬಂತು. ಸೆನೆಟ‌ರಗಳೂ ತಮ್ಮ ಚಿಕ್ಕಮಕ್ಕನ್ನು ಸಂಸತ್ತಿಗೆ ಕರೆ ತರಲು ಇದರಿಂದ ಸಾಧ್ಯವಾಯಿತು. ಇದನ್ನೇ ಅನುಸರಿಸಿದ ಯುರೋಪಿಯನ್ ಒಕ್ಕೂಟವು INFANTS IN THE CHAMBE ನೀತಿ ಜಾರಿ ಮಾಡಿದೆ. ಸದನದ ನಡುವೆಯೇ ನವಜಾತ ಶಿಶುಗಳಿಗೆ ಎದೆಹಾಲು ಉಣಿಸಲು ಈ ಪಾಲಿಸಿ ಅನುವು ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟಿದೆ.
ಆದರೆ, ಈ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ಜಪಾನ್ ಸಹಿತ ಏಷ್ಯಾದ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳು ಈಗಲೂ ಮಡಿವಂತಿಕೆಗೆ ಜೋತುಬಿದ್ದಿವೆ. 2017ರಲ್ಲಿ ಜಪಾನಿ ಕೌನ್ಸೆಲರ್ ಯೋಶಿತೋಮಿ ಒನೊ ತನ್ನ ಪುಟಾಣಿಯೊಂದಿಗೆ ಸಂಸತ್ ಪ್ರವೇಶಿಸಲು ಮುಂದಾದಾಗ, ಅವರಿಗೆ ಅನುಮತಿಯೇ ಸಿಗಲಿಲ್ಲ. ಅಧಿಕಾರಿ ವರ್ಗ ಯೋಶಿತೋಮಿಯನ್ನು ವೃತ್ತಿಪರರಲ್ಲ ಎಂದೇ ಬ್ಯಾಂಡ್ ಮಾಡಿದರು. ದಕ್ಷಿಣ ಕೊರಿಯಾದ ವಿವಿಯೊಂದರಲ್ಲಿ ಮಹಿಳೆಯೊಬ್ಬಳು ತನ್ನ ಪುಟ್ಟ ಮಗಳೊಂದಿಗೆ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಬಂದಿದ್ದಕ್ಕೆ ಆಕೆಯನ್ನು ಹುದ್ದೆಯಿಂದಲೇ ವಜಾಗೊಳಿಸಲಾಗಿತ್ತು. ಚೀನಾ, ಪಾಕಿಸ್ತಾನ, ಶ್ರೀಲಂಕಾದಲ್ಲೂ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕಚೇರಿಗೆ ಕರೆದೊಯ್ಯಲು ಅನುಮತಿ ಇಲ್ಲ.
ಇದನ್ನೂ ಓದಿ:ದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿ ಎಎಪಿ ಸೋತಿದ್ದೇಕೆ?
ಈ ವಿದೇಶದ ಕತೆಗಳೆಲ್ಲ ಒತ್ತಟ್ಟಿಗೆ ಇರಲಿ. ಈಗ ನಮ್ಮೂರಿನ ಕತೆಯೇನು? ಈಗಲೂ ಹಳ್ಳಿ ಬದಿಗೆ ಹೋದರೆ ರೈತರು ಹೊಲದಲ್ಲಿ ದುಡಿಯುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ; ಅವರ ಮಕ್ಕಳು ಅಲ್ಲೇ ಆಚೀಚೆ ಓಡಾಡಿಕೊಂಡು, ಆಟವಾಡಿಕೊಂಡಿರುತ್ತವೆ. ಆದರೆ, ಇಂಥ ಮುಕ್ತತೆಗೆ ನಮ್ಮ ಸರಕಾರಿ ಹಾಗೂ ಕಾರ್ಪೋರೇಟ್ ವಲಯ ತೆರೆದುಕೊಂಡಿದೆಯೇ? ಖಂಡಿತಾ ಇಲ್ಲ, ನಾವು ಮುಂದುವರಿದಿದ್ದೇವೆ ಎಂದು ತೋರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ನಗರಪ್ರದೇಶಗಳೂ ಮಕ್ಕಳ ಕಚೇರಿ ಪ್ರವೇಶ ಕುರಿತು ಸ್ಪಷ್ಟ
ನಿಲುವನ್ನು ಹೊಂದಿಲ್ಲ. ಸುಮ್ಮನೆ ಲೆಕ್ಕಹಾಕಿ ನೋಡಿ, ನಮ್ಮ ನಿಮ್ಮ ಸುತ್ತಎಷ್ಟು ಮಹಿಳೆಯರು ಮಕ್ಕಳಾದ ಮೇಲೆ ನೌಕರಿಗೆ ಹೋಗುವುದಕ್ಕೆ ನಿಲ್ಲಿ ದಾರ ವಿವಿಧ ವರದಿಗಳ ಪ್ರಕಾರ, ಭಾರತದಲ್ಲಿ, ಮಕ್ಕಳಾದ ಮೇಲೆ ಶೇ.73 ಗುಹಿಳೆಯರು ತಾವು ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ಕೆಲಸಗಳಿಗೆ ಮರಳುತ್ತಿಲ್ಲ, ಮೊದಲೇ ಈಗ ನ್ಯಾನೊ ಕುಟುಂಬ. ಇಬ್ಬರೂ ದುಡಿಯುವವರೇ ಆಗಿಬಿಟ್ಟರೆ, ಮಕ್ಕಳನ್ನು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಒಬ್ಬರಾದರೂ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಇರಲೇಬೇಕಲ್ವಾ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಉದ್ಭವಿಸುವುದು ಸಹಜ. ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ತಾವು ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಸಂಪಾದಿಸಿದ್ದ ಕೆಲಸದ ತ್ಯಾಗಕ್ಕೆ ಮುಂದಾಗುವುದು ಕೇವಲ ಮಹಿಳೆಯರಷ್ಟೇ! ದೊಡ್ಡ ಹುದ್ದೆಯ ಸ್ತ್ರೀ ಉದ್ಯೋಗಿಗಳಿಗೆ ಕೌಟುಂಬಿಕವಾಗಿ ಪೂರಕ ವಾತಾವರಣ ಸಿಗಬಹುದು. ಆದರೆ, ಸಾಮಾನ್ಯ ಕೆಲಸ ಹಿಡಿದ ಹೆಣ್ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಮಕ್ಕಳಾದ ಮೇಲೆ ತ್ಯಾಗ ಮಾರ್ಗ ಕಟ್ಟಿಟ್ಟಬುತ್ತಿ ಎನ್ನುವಂತಾಗಿದೆ.
ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕಚೇರಿಗೆ ಕರೆತರಲು ಯಾವುದೇ ನಿಷೇಧವೇನೂ ಇಲ್ಲ, ಆದರೆ, ಈ ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಯನ್ನು ಪೋಷಿಸಲು ಕಾರ್ಪೋರೇಟ್ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು ಇನ್ನೂ ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ ಸಿದ್ದರಿಲ್ಲ. ಪುಟ್ಟ ಮಕ್ಕಳು ಕಚೇರಿಗೆ ಬಂದರೆ ಉತ್ಪಾದಕತೆ ಮೇಲೆ ಪರಿಣಾಮ ಬೀರುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದೇ ಹಲವರ ಸಾಮಾನ್ಯ ಆತಂಕ. ಬಹುಮಹಡಿ ಕಟ್ಟಡಗಳ ಕಚೇರಿಗಳಲ್ಲಿ ಮಕ್ಕಳ ಸುರಕ್ಷತೆಯೂ ಇಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಶ್ನೆಯೇ, ಇಲ್ಲಿನ ಕಚೇರಿಗಳು ಮಕ್ಕಳ ಪೋಷಣೆ ದೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಶಿಶುವಿಹಾರ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನೂ ವಿನ್ಯಾಸಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಹಾಗೂ ಕೆಲವೊಬ್ಬರಿಗೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಯಾರೂ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಇಲ್ಲವೆಂದಾಗ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕಚೇರಿಗೆ ಕರೆತರುವುದು ಅನಿವಾರ್ಯವೇ ಆಗುತ್ತದೆ. ಇಂಥ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ‘ಇವರಿಗೆಲ್ಲೋ ಪ್ರಚಾರದ ಗಿಮಿಕ್’ ಎಂದು ಆಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಕುಹಕ ಮನಸ್ಸುಗಳೂ ಇಲ್ಲದಿಲ್ಲ.
ಶಿವಮೊಗ್ಗದಿಂದ 30 ಕಿ.ಮೀ. ದೂರದಲ್ಲೊಂದು ಬಾಳೆಕೊಪ್ಪ ಎಂಬ ಊರುಂಟು. ಅಲ್ಲೊಂದು ಸರಕಾರಿ ಪೈಮರಿ ಶಾಲೆ. ಅಲ್ಲಿ ಶಿಕ್ಷಕಿ ಪಲ್ಲವಿ ಅವರಿಗೆ ಪುಟ್ಟ ಮಗುವನ್ನು ಸಂಭಾಳಿಸಿಕೊಂಡು ಶಾಲೆಗೆ ಮರಳುವುದು ಕಷ್ಟವಾದಾಗ, ಆ ಸ್ಕೂಲಿನ ಸಹೃದಯ ಶಿಕ್ಷಕರೆಲ್ಲ ಸೇರಿ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಒಂದು ಜೋಲಿ ಕಟ್ಟಿಕೊಟ್ಟಿದ್ದರು. ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಗಳು ಈ ಪರಿಯ ತಾಯ್ತನ ತೋರಿ ಹುರಿದುಂಬಿಸುವ ಪ್ರಸಂಗಗಳನ್ನು ಕಾರ್ಪೋರೇಟ್ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗಳಲ್ಲಿ ನಿರೀಕ್ಷಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವೇ?
ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಅಪ್ಪನ, ಅಮ್ಮನ ಕಚೇರಿಯ ಪರಿಸರದ ಅನುಭವಗಳಾಗಬೇಕು. ಅಮ್ಮ ಎಷ್ಟು ಕಷ್ಟಪಡುತ್ತಾಳೆ ಎಂಬ ಅರಿವು ಅವಕ್ಕೂಮನದಟ್ಟಾಗಬೇಕು. ಬಾಸ್‌ನಿಂದ ಅಪಮಾನವಾದರೆ, “ಮುಂದೊಂದು ದಿನ ನಾನೇ ಬಾಸ್ ಆಗುವೆ ಹೋಗ್ಲಿ ಬಿಡು…” ಎಂದು ಪುಟ್ಟ ಬೆರಳಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮನಿಗೋ, ಅಪ್ಪನಿಗೋ ಸಮಾಧಾನ ಹೇಳುವಂತಾದರೆ, ಹೆತ್ತವರಿಗೆ ಅದಕ್ಕಿಂತ ದೊಡ್ಡಧೈರ್ಯ ಬೇರೊಂದಿದೆಯಾ?
ಇಲ್ಲಿನ ಕಚೇರಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗಳೂ, ಮಕ್ಕಳನ್ನೂ ಒಳಗೆ ಬಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಲಿ.